_ Հայրի՛կ, ինչու՞ մեր Բողարը
Միշտ հաչում է լուսնի վրան.
Մի՞թե պայծառ լուսնյակը
Մեկ վնա՞ս է տալիս նրան:
_ Ո՛չ, որդյակ իմ, ոչ թե վնաս
Այլ լույս, միայն լույս է տալիս,
Իսկ շանն՝ իբրև գայլի ցեղի,
Լույսը գիշերը դուր չի գալիս:
Բայց լուսինը խոմ չգիտե՞,
Որ իր վրան հաչողներ կան, —
Նա լուռ ու մունջ՝ բակ բոլորած՝
Շարունակում է իր ճամփան:
Մենք էլ, որդյա՛կ, լուսնի նման
Պետք է լույս տանք մութ աշխարհին,
Եվ համարենք, թե չենք լսում
Մեզ վրա զուր հաչողներին:
Առաջադրանքներ՝
- Բանաստեղծությունից դուրս գրեք 13 գոյական, առանձնացրեք դրանց արմատները, հնարավորության դեպքում դրանցով նոր բառեր կազմեք: Լուսին — լույս — լուսամուտ,
- Հայրիկ — հայր — հայրանուն,
- Որդյակ — որդի — որդեգիր,
- Շուն — շուն,
- Ճամփա — ճամփա,
- Գայլ — գայլ,
- Բակ — բակ,
- Վնաս — վնաս,
- Գիշեր — գիշեր,
- Ցեղ — ցեղ,
- Հաչողներ — հաչող- հաչացող
- աշխարհ- աշխարհ
- վնաս — վնաս։
- Դուրս գրեք ուրիշի խոսքի երկու օրինակ և հերթով գրեք, թե ով ում հետ է խոսում:
_ Հայրի՛կ, ինչու՞ մեր Բողարը
Միշտ հաչում է լուսնի վրան.
Մի՞թե պայծառ լուսնյակը
Մեկ վնա՞ս է տալիս նրան:
Այստեղ տղան հարցնում է իր հորը, թե ինչու՞ է իրենց շունը հաչում լուսնի վրա։ Եվ մտածում, որ լուսինը վնաս է տալիս նրան։
_ Ո՛չ, որդյակ իմ, ոչ թե վնաս
Այլ լույս, միայն լույս է տալիս,
Իսկ շանն՝ իբրև գայլի ցեղի,
Լույսը գիշերը դուր չի գալիս:
Այստեղ հայրը պատասխանում է իր որդուն, և ասում, որ շանը դուր չի գալիս լուսինը։
- Ուրիշ ի՞նչ կենդանիներ գիտեք, որ լուսնյակի հետ առնչություն ունեն: Գրեք դրանց մասին:
- Բուն գիշերային թռչուն է, ցերեկը հանգստանում է ծառի բնին մոտ ճյուղերին։ Բուերը սիրեւմ են թափառել գիշերները լուսնի լույսի տակ։
- Չղջիկները ցերեկը, փաթաթվում են լայն թևերի մեջ, նրանք գլխիվայր կախվում-մնում են փչակներում, ձեղնահարկերում կամ որևէ մութ տեղում, իսկ գիշերը դուրս են թռչում՝ որսի։ Անաղմուկ ճախրում են երկնքում՝ հաճախակի թափահարելով թևերը։
- Ձեր կարծիքով շան հաչոցն անհանգստացնո՞ւմ է լուսնյակին, պատասխանը հիմնավորեք: Իմ կարծիքով շան հաչոցը չի խանգառում լուսնյակին, որովհետև լուսնյակը շատ հեռու է և չի լսում շան ձայնը։
- Ըստ ձեզ կարևո՞ր են բանաստեղծության վերջին չորս տողերը, բացատրեք դրանք:
Մենք էլ, որդյա՛կ, լուսնի նման
Պետք է լույս տանք մութ աշխարհին,
Եվ համարենք, թե չենք լսում
Մեզ վրա զուր հաչողներին:
Այս տողերը բացատրում են, որ մենք պետք է միշտ սիրենք մեր աշխարհը, և պետք չէ լսել այն մարդկանց, ովքեր առանց պատճառ բղավում են մեզ վրա, և վատաբանում են մարդկանց։
Մխիթարյան Գոհար 