Վաղ անցյալում մարդիկ զարդարում էին ծառերը` հավատալով, որ դրանք օժտված են բարի ուժերվ, դրանցում ապրում են բարի ոգիներ: Ծառերին նվերներ կախելով` մարդիկ աշխատում էին գոհացնել բարի ոգիներին: Ծառերը զարդարող խնձորները խորհրդանշում էին պտղաբերություն, ընկուզեղենը` աստծո շնորհ, ձվերը` զարգացող կյանք, ներդաշնակություն և լիակատար բարեկեցություն:
Եղևնին զարդարելու սովորույթն առաջացել է ավելի քան 2000 տարի առաջ: Մշտադալար եղևնին առանձնահատուկ տեղ է գրավել բոլոր ծառերի մեջ: Այն խորհրդանշել է կյանքը և կյանքի վերածնունդը մթից ու խավարից: Շատերը կարծում են, թե մշտադալար եղևնին դրախտում աճող անմահության ծառն է, վառվող մոմերը կամ լույսերը` մադկային հոգիները, իսկ զարդարանքները` խորհրդանշական նվիրատվությունները:
Ս. Ծննդյան Տոնի ծառի մասին շատ լեգենդներ կան: Ահա ամենահայտնի և ամենագեղեցիկ լեգենդներից մեկը.
Երկրի վրա իջավ խորհրդավոր սուրբ գիշերը` մեծ ուրախություն պարգևելով մարդկանց: Բեթղեհեմի լքված քարայրերից մեկում ծնվեց աշխարհի Փրկիչը: Ականջ դնելով հրեշտակների երգեցողությանը` հովիվները փառաբանում և երախտագիտություն էին հայտնում Աստծուն: Ոչ միայն մարդիկ, այլև քարայրը շրջապատող ծառերն ու ծաղիկներն էին յուրովի մասնակցում մեծ խորհրդին: Նրանք ուրախ տարուբերվում էին` ասես խոնարհվելով Օրհնյալ Մանկանը: Բոլորն էլ ցանկանում էին տեսնել նորածին Փրկչին. ծառերն ու թփերը տարածում էին իրենց ճյուղերը, ծաղիկները` բարձրացնում գլուխները` ջանալով տեսնել քարայրի ներսը: Բոլորից երջանիկ էին քարայրի մուտքի մոտ կանգուն երեք ծառերը, նրանց լավ տեսանելի էր մսուրը և այնտեղ պառկած Մանուկը` շրջապատված հրեշտակներով: Այդ ծառերն էին` սլացիկ արմավենին, հրաշալի բուրող ձիթենին և համեստ, կանաչ եղևնին: Եվ ահա լսվեց հետևյալ խոսակցությունը.
— Գնանք մենք էլ խոնարհվենք Աստվածային Մանկանը և նրան մատուցենք մեր նվերները, — ասաց ձիթենին` դիմելով արմավենուն: — Ինձ էլ տարեք ձեզ հետ, — ամաչկոտ ասաց համեստ եղևնին: — Ո՞ւր` մեզ հետ, — արհամարհանքով նայելով նրան` հպարտորեն ասաց արմավենին: — Իսկ դու ի՞նչ նվեր կարող ես տալ Աստվածային Մանկանը, — ավելացրեց ձիթենին: — Դու ի՞նչ ունես. միայն ծակող ասեղներ: Լռեց խեղճ եղևնին և հնազանդորեն ետ քաշվեց` չհամարձակվելով մտնել քարայր: Սակայն հրեշտակը լսեց ծառերի խոսակցությունը, տեսավ թե արմավենու և ձիթենու հպարտությունն ու գոռոզությունը, թե եղևնու համեստությունը:
Հրեշտակը խղճաց եղևնուն և կամեցավ օգնել նրան:
Փարթամ արմավենին խոնարհվեց Մանկանը և Նրան տվեց իր շքեղ պսակի լավագույն տերևը. — Թող այն Քեզ զովություն պարգևի շոգ օրերին, — ասաց նա: Իսկ ձիթենին խոնարհեց իր ճյուղերն ու հոտավետ յուղ կաթեցրեց, և ամբողջ քարայրը լցվեց անուշ բույրով: Եղևնին հետևում էր նրանց տխուր, սակայն` առանց նախանձի: «Նրանք իրավացի են, ինչպե՞ս կարող եմ համեմատվել նրանց հետ: Ես այնքան խեղճ եմ, չնչին, արդյո՞ք արժանի եմ մոտենալու Աստվածային Մանկանը», — մտածում էր նա: Սակայն հեշտակն ասաց նրան.
— Քո համեստությամբ ինքդ քեզ նվաստացնում ես, սիրելի եղևնի, սակայն ես քեզ կմեծարեմ և քույրերիցդ ավելի լավ կզարդարեմ: Եվ հրեշտակը երկնքին նայեց, մութ երկինքը փայլեց պայծառ աստղերով: Հրեշտակը նշան արեց, և աստղերը մեկը մյուսի ետևից սկսեցին թափվել ցած, ուղիղ եղեևնու կանաչ ճյուղերի վրա, և շուտով եղևնին փայլեց վառ կրակներով: Իսկ երբ Աստվածային Մանուկն արթնացավ, Նրա ուշադրությունը գրավեցին ոչ թե քարայրի սքանչելի բույրը և արմավենու շքեղ հովհարը, այլ փայլփլուն եղևնին: Մանուկը նայեց եղևնուն, ժպտաց և թաթիկները մեկնեց դեպի եղևնին: Հրճվեց եղևնին, սակայն չհպարտացավ, չմեծամտացավ և իր ողջ փայլով ջանաց լուսավորել ստվերում կանգնած ձիթենուն և արմավենուն: Չարին նա պատասխանեց բարով: Իսկ հրեշտակը տեսավ դա և ասաց.
— Սիրելի եղևնի, դու բարի ես, և դրա համար էլ կպարգևատրվես: Ամեն տարի այդ նույն ժամանակ դու կզարդարվես լույսերի փայլով և բոլորը կուրախանան` նայելով քեզ: Եվ դու, համեստ, կանաչ եղևնի, այսուհետև կդառնաս Ս. Ծննդյան ուրախ տոնի խորհրդանիշը:
Հարցեր և առաջադրանքներ
Տեքստում դեղինով նշված բառերը բացատրեք: Օժտված-տաղանդավոր, պտղաբերություն-բերքատվություն, ներդաշնակություն-համապատասխանություն , բարեկեցություն- ապահով կյանքի պայմաններ, խորհրդանշել-ցույց տալ մի բան , փառաբանել- գովաբանել, երախտագիտություն-շնորհակալություն, յուրովի-ինքն իրեն, ինքն իր հետ, խնարհվելով- կռանալ, ջանալ- ձհտել որևէ բանի, մսուր-մանկամսուր, կամենալ-մի բան ցանկանալ, ուզենալ։
Ողջու՜յն։ Այսօր մենք մեր ուսուցիչների՝ ընկեր Շուշանի և ընկեր Հասմիկի նախաձեռնությամբ գնացինք Բնության թանգարան։ Այնտեղ կային շատ հետաքրքիր կենդանիներ, թիթեռներ։ Կային կենդանիներ, որոնք գրանցված էին Հայաստանի կարմիր գրքում օրինակ՝ գորշ արջը։ Տեսանք շատ բույսեր, որոնք շատ օգտակար են և ունեն բուժիչ հատկություն։
Բնության թանգարանում մեզ ներկայացրեցին կենդանիների մասին շատ հետաքրքիր փաստեր, օրինակ՝ շնագայլի մասին հետաքրքիր շատ բան իմացանք։ Նաև մեզ բացատրեցին, թե ինչպես է պետք պաշտպանվել օձերից ։ Մենք տեսանք, և թունավոր, և սովորական օձեր։ Մենք տեսանք շատ փոքր ձկնատեսակներ։ Նաև ծանոթացանք ոսկե ձկնիկի հետ։
Ես շատ հետաքրքիր ու գիտելիքներով հարուստ օր ունեցա ։
Вышел старик-годовик, стал махать рукавом и пускать птиц. Каждая птица со своим особым именем. Махнул старик-годовик первый раз — и полетели первые три птицы. Повеял холод, мороз. Махнул второй раз — снег стал таять, на полях появились цветы. Махнул третий раз — полетела третья тройка. Стало жарко, душно. Махнул четвёртый раз — полетели ещё три птицы. Подул холодный ветер, пошёл дождь. А птицы были не простые. У каждой птицы четыре крыла. В каждом крыле семь перьев. Одна половина пера белая, другая — чёрная.
Вы, наверное, знаете народную сказку о репке. Посадил дед репку. Репка выросла большая-пребольшая. А вытянуть репку дед не мог . Позвал дед бабку. И вдвоём с бабкой не могли вытянуть. Позвали внучку — не вытянули. Позвали Жучку, позвали кошку, позвали мышку — и вытянули репку. Умная сказка! И вовсе не о репке эта сказка, а о дружной совместной работе.
Մխիթարյան Գոհար 